اينجا خونه پدر بزرگ و مادر بزرگه ،به قول معروف همون بابا جون و ننه جون .يه روزي گوش تا گوش ايوون اين خونه پر بود از بچه ها و نوه ها و عروسا.بيشتر روزاي تعطيل همشون جمع مي شدند دور هم وتا پاسي از شب ميگفتند و مي خنديدند .همه خوش بودند انگار خودشونا آماده مي كردند براي يك هفته تلاش و كارمجدد.پير زن و پيرمرد هم بركت خونه بودند، هم سنگ صبور بقيه.اما حالا ستونهاي اين خونه ويرون شده ،اشتباه نكنيد منظورم همون پيرمرد و پيرزني هستند كه سالهاست از اين دنيا رفتند.اگه بري تو اين خونه بوي اونارو احساس ميكني اما خودت تنهايي.ديگه اون شلوغي و هياهو نيست.اون بركت و تازگي و طراوت نيست.انگار همه چيز مرده.اينجاست كه ياد اون شعر معروف مي افتيم كه ميگه :
       پيري چه درديست كه درمان ندارد           ويران شود آن خانه كه يك پير ندارد
پس بياييد تا زنده ايم قدر همو بدونيم ،از حال هم با خبر باشيم و براي اين كار هم مثل تماشاي تلويزيون وقت بگذاريم و قدر افراد مسن رو بیشتر بدونيم.
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: